Na przełomie sierpnia i września odbyła się wyprawa w góry Kaukazu. Celem wyprawy było wejście na najwyższą górę Europy - leżący w Kaukazie na pograniczu rosyjsko-gruzińskim Elbrus. Elbrus jest wygasłym wulkanem posiadającym dwa wierzchołki - zachodni, wyższy (5642 m npm) i wschodni (5621 m npm). Góra ta jest zaliczana do Korony Ziemi - najwyższych szczytów wszystkich kontynentów. Wyjazd był kontynuacją dwóch poprzednich wypraw naukowych studentów AMB (obecnie CM UMK): na Mont Blanc i Khan Tengri. Tym razem jednak w wyprawie nie uczestniczyli studenci medycyny, ale skład osobowy częściowo pokrywał się z poprzednimi wyjazdami.
Dr hab. n. med. Jacek J. Klawe, prof. UMK, lek. Krzysztof Słomiński absolwent Akademii Medycznej w Bydgoszczy pracujący na oddziale neurologii Wojewódzkiego Szpitala im. Biziela, Filip Klawe student MISMAP Uniwersytetu Warszawskiego i lek. Paweł Flont student II rok studiów doktoranckich na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi w I Katedrze Ortopedii i Traumatologii.

Elbrus jest najwyższą górą Kaukazu. Leży na granicy pomiędzy Kabardyno-Balkaria a Karaczajo-Czerkiesją - dwoma republikami wchodzącymi w skład Federacji Rosyjskiej. Jest kilka możliwości dotarcia do podnóża góry - pokonania prawie 4000 km i dwóch stref czasowych. My wybraliśmy wariant pociągiem przez Ukrainę. Przeważyły względy ekonomiczne (jest ponad 5 razy tańszy niż samolot), turystyczne (spędziliśmy dzień w Kijowie i kilka dni w rosyjskich pociągach zaznajamiając się z dalekobieżnymi podróżami pociągiem - pociąg z Kijowa do Mineralnych Wód jedzie 26 godzin bez przerwy. A do Kijowa też trzeba dojechać...) i polityczny (przejazd pociągiem przez Białoruś wymagałby posiadania kolejnej wizy (ukraińskiej Polacy nie potrzebują). Wszyscy wiemy dobrze, jakie są stosunki polityczne pomiędzy Polską a Białorusią i uzależnienie powodzenia wyjazdu od białoruskich urzędników było niepotrzebne. Z Mineralnych Wód pod Elbrus jest już tylko 180 km.

Każdy obcokrajowiec po przyjeździe do Rosji musi się zarejestrować. Brak rejestracji w czasie kontroli milicyjnej może się skończyć nawet kilkudniowym pobytem w areszcie, w szczególności, jeśli przebywa się w terenach przygranicznych. Według informacji, które udało nam się zdobyć przed wyjazdem, rejestrację powinniśmy załatwić w Nalczyku - stolicy Kabardyno-Balkarii. Po całym dniu straconym na jazdę po urzędach dowiedzieliśmy się, że musimy zrobić to na miejscu po dotarciu do Tereskołu - wioski u podnóża góry, z której rozpoczynają swoją przygodę z Elbrusem wszystkie kolejne wyprawy. W Tereskole udało nam się zarejestrować naszą grupę u ratowników wysokogórskich (nr grupy 2306).

Akcja wysokogórska trwała 6 dni (dla porównania podróż w jedną stronę 4...). Pierwszego dnia wjechaliśmy kolejką do stacji Mir 3500 m npm, poźniej przez schronisko Beczki doszliśmy na wysokość około 3900 m npm, tam spędziliśmy pierwszą noc. Nazwa Beczki nie wzięła się bez przyczyny. "Schronisko" składa się z 9 beczek po paliwie rakietowym pomalowanych w kolorach flagi rosyjskiej (trzy białe, trzy niebieskie i trzy czerwone). My też spaliśmy w takiej beczce, ale to była beczka z "nowego schroniska", które dopiero powstaje... Drugiego dnia przenieśliśmy nasz obóz do ruin schroniska Prijut 11 (4200 m npm), spalonego za czasów ZSRR chyba przez Czechów. Rozstawiliśmy namioty i poszliśmy na spacer aklimatyzacyjny do Skał Pastuchowa (4800 m npm). Trzeci dzień wyglądał podobnie - podejście do Skał Pastuchowa, a nawet trochę wyżej, aklimatyzacja. 
Piątego dnia mieliśmy atakować szczyt, więc czwarty dzień przeznaczyliśmy tylko na odpoczynek i zebranie sił przed najważniejszym momentem wyprawy. Piliśmy herbatę i jedliśmy orzechy, które dostaliśmy od schodzącego Rosjanina. Piątego dnia wyszliśmy w góry o godzinie, o której normalnie jeszcze w Polsce dużo osób nie śpi... Budziki były nastawione sporo przed północą czasu polskiego. Po ciemku, w rakach, z kijami w rękach i plecakiem tylko z niezbędnym sprzętem - woda, coś do jedzenia, czekan, uprząż, lina, coś ciepłego do ubrania, ruszyliśmy w górę. Wschód słońca (koło 5.45 czasu rosyjskiego, czyli 3.45 czasu polskiego) zastał nas pod wierzchołkiem wschodnim. Właśnie wchodziliśmy na trawers, który obchodzi dookoła wschodni szczyt. Po następnych 3 godzinach marszu byliśmy na przełęczy pomiędzy wierzchołkami (około 5400 m npm). Świeciło piękne słońce. Zostały jeszcze 2 godziny drogi do szczytu... Krzysztof Słomiński i Paweł Flont byli pierwsi na górze. Mieli przepiękne widoki. Podobno ze szczytu można zobaczyć jednocześnie Morze Czarne i Morze Kaspijskie. Kiedy my doszliśmy były już chmury... Widoczność spadała coraz szybciej. Co najwyżej było to kilkadziesiąt metrów. Potem została już tylko droga na dół. Następnego dnia zwinęliśmy obóz i zeszliśmy do kolejki. Zaczął się powrót do domu przez Mineralne Wody, Charków, Połtawę, Kijów i Warszawę do Bydgoszczy. Po zejściu wszyscy chcieliśmy być w domu jak najszybciej...

Sprawozdanie: dr hab. Jacek J. Klawe, prof. UMK; Filip Klawe 
Zdjęcia: Filip Klawe